Rozdział III cz 1

"Dzień,w którym odszedłeś

Był dniem, w którym zrozumiałam,

Że już nie będzie tak samo."*

Obudziłam się spełniona i wypoczęta. Will już nie spał i przyglądał mi się z delikatnym uśmiechem, czającym się na tych boskich ustach. Odwzajemniłam go. Przeciągnęłam się mocno, świadoma tego iż z moich piersi zsunęła się pościel. Chłopak leżący obok, tylko zaśmiał się rozkosznie. Chciałam się odezwać, ale w następnej sekundzie, siedziałam już na Willu okrakiem.

-Dzień dobry kochanie- powiedziałam uwodzicielsko, pochylając się nad nim i muskając jego usta.

-Widzę słońce, że nie masz jeszcze dosyć.- uśmiechnął się kpiąco.- Jak się spało?

-Nie narzekam- próbowałam stłumić śmiech.

-Ach tak?- zapytał unosząc brwi. Jego ręce zacisnęły się mocniej na mojej tali.

-Willie czy ty mi może grozisz?- zaśmiałam się i pokazałam mu język niczym pięciolatka.

Zanim zdążyłam się zorientować zrzucił mnie z siebie i przygniótł swoim ciałem, na co zareagowałam piskiem.

W odpowiedzi spotkałam się z wyszczerzonymi zębami Willa.

-Ty draniu!- krzyknęłam śmiejąc się, bo zaczął mnie gilgotać.

-Przeproś, bo inaczej cię nie puszczę.- powiedział do mnie, gdy ja wierzgałam pod nim, próbując się wyswobodzić.

-W życiu- wystękałam między kolejnymi salwami śmiechu. Po kolejnej minucie postanowiłam jednak wywiesić białą flagę, gdyż byłam już cała obolała. Przeprosiłam Willa, a ten w zamian mnie uwolnił i położył się obok, śmiejąc się ze mnie.

-Sadysta z ciebie- powiedziałam z uśmiechem, podpierając się na łokciu i patrząc w jego stronę.

Chciał mi odpowiedzieć, ale w tym samym momencie głośno zaburczało mi w brzuchu, na co Will wybuchł śmiechem. Minęła chwila zanim się uspokoił.

-Choć na śniadanie.- powiedział i spojrzał na mnie rozbawiony.

-Nie śmiej się ze mnie.- powiedziałam obrażona.

-Nie marudź, księżniczko- pocałował mnie w policzek i wstał.

Wciąż obrażona, poszłam za jego przykładem. Założyłam szybko jego koszulę, po czym zeszliśmy do kuchni. Po pysznym śniadaniu jakie William mi przygotował, podeszłam do telewizora i włączyłam na wiadomości. Dziennikarz akurat mówił coś o rosnącej cenie za paliwo i gaz. Gdy skończył, na ekranie pojawiła się blondynka o piwnych, sprytnych oczach, szczupłej sylwetce, w dobrze dopasowanej garsonce.

- Dzień dobry państwu.- przywitała się. Dziewczyna stała pośrodku wielkiego gąszczu. Gdzie nie gdzie kamienie porastał mech, a wokół było mnóstwo drzew. Za plecami dziewczyny, kręciła się policja.- W lesie, w Allas zdarzył się wypadek. Mianowicie znaleziono cztery ciała zakopane głęboko pod ziemią. Było to dwóch mężczyzn, kobieta w ciąży i ... 3 letnia dziewczynka.- Laura z trudem wypowiedziała ostatnie słowa- Sprawca tego strasznego morderstwa jest nieznany. Na razie policji udało się ustalić, iż to ta sama osoba spowodowała śmierć wszystkich czterech osób. Jeśli ktokolwiek coś widział lub ma podejrzenia kto mógł dokonać tego czynu, jest proszony o kontakt.

- O cholera!- szepnęłam sama do siebie, a Will już po sekundzie siedział obok mnie na kanapie.

-Co się stało?

-Ten wypadek... To chyba sprawka Elizabeth- spojrzałam na niego. Zdziwił się. Najwyższy czas mu wszystko opowiedzieć.

-Wczoraj, gdy u niej byłam..- wzięłam głęboki oddech- wyglądała jak nie ona i zrobiła coś...- tu słowo "strasznego" nie pasowało, bo to było o wiele, wiele gorsze.- Ona zabiła swoich rodziców Willie.

Chłopak nie wiedział czy mówię prawdę, czy tylko sobie żartuję, ale jedno spojrzenie w moje oczy mu wystarczyło.

-Jedziemy do niej.- poderwał się z kanapy i ruszył do pokoju się ubrać. Podreptałam za nim, nie mogąc się otrząsnąć. Po mojej głowie wciąż tłukły się słowa dziennikarki "kobieta w ciąży i 3 letnia dziewczynka". "Cztery ciała". Boże...

Po dziesięciu minutach już siedzieliśmy w porsche Willa.

-Rebeco, powiedz mi teraz dokładnie, o czym wczoraj z nią rozmawiałaś.- spojrzał na mnie by po chwili znów skierować głowę w stronę jezdni.

-Ona się zmieniła nie do poznania. Wyglądała jak wrak człowieka. Chociaż mam dziwne wrażenie, że jej już nie można nazwać człowiekiem. Zabijając swoich rodziców, głód i wszystkie dolegliwości jakie miała, od tak znikły. Aż do wczoraj. Powiedziała mi, że to "znowu" wróciło.- mówiłam szybko, wręcz histerycznie. Freeman położył mi rękę na kolanie.

-Powiedziała w jaki sposób to zrobiła?- zapytał ze zmarszczonymi brwiami.

-Mamie... skręciła kark, a.. ojcu.. wbiła nóż w serce.- cały mój strach z wczoraj, wrócił do mnie z podwójną siłą. Miałam przed oczami twarze jej rodziców. Sine, z szeroko otworzonymi oczami. Zdawało mi się, że nawet czuję unoszący się w powietrzu smród, rozkładających się ciał.

-Reb uspokój się.

-Przepraszam. Po prostu to było takie.. przerażające..- z moich oczu trysnęły niechciane łzy. Szybko je wytarłam, ale William i tak zdążył je już zobaczyć. Zatrzymał się na poboczu i patrząc z troską, przyciągnął mnie do siebie.

-Kochanie spójrz na mnie.- uniósł delikatnie mój podbródek.-Przestań o tym myśleć, bo musimy się skupić na twojej przyjaciółce, a wygląda mi na to, że Liz stała się Possedit.

-Possedit?- Przestałam szlochać.

-W tłumaczeniu Opętana. Tylko osoba, która włada czarną magią, jest w stanie opętać drugą osobę. Possedit karmi się esencją ludzką.

-Esencją?- powtórzyłam nie rozumiejąc.

-Ludzkim chi.- wyjaśnił.- Zabijając człowieka wysysa z niego jego życiową energię, zapewniając sobie nieśmiertelne życie.

-Ale.. ale ona nic mi o tym nie mówiła. Powiedziała tylko, że.. ich zabiła i..

-Bo ona niekoniecznie jest świadoma tego co robi. Nie myśli racjonalnie. Nie ma poczucia winy. Jest pusta. Wyprana z wszelakich emocji.- powiedział i spojrzał na mnie.- Takiej osoby nie da się uratować. Jedynie odbierając jej życie. A można to zrobić tylko za pomocą wyrwania serca.

To by znaczyło, że.. Ona musi... O nie.. Moja Liz musi umrzeć... Wybuchnęłam płaczem, a Will na powrót mnie przytulił.

-Przykro mi kochanie.- wyszeptał w moje włosy.

-To nie może być prawda- wykrztusiłam dławiąc się łzami.

-Cii..-uspokajająco głaskał mnie po plecach- Musisz wziąć się w garść Rebeco. Trzeba to wszystko przerwać, bo to co dzisiaj zobaczyłaś w wiadomościach... To dopiero początek.

-Ale.. kto może władać taką czarną magią Will? Kto może być tak okrutny?- podniosłam głowę, a gorzkie łzy rozmazywały mój makijaż.- Kto tak może chcieć krzywdzić ludzi?

Spojrzał na mnie i odpowiedział z powagą:

-Jeden z trzech najpotężniejszych wysłanników szatana.

Po kilku minutach zaparkowaliśmy obok domu Elizabeth. Wychodząc z auta, Will ścisnął moją rękę w geście pocieszenia. Gdy mieliśmy już ruszyć do dziewczyny, mój chłopak zatrzymał się i spojrzał na mnie niepewnie.

-Co jest?- zapytałam.

-Co zrobiłaś z ich ciałami Reb?- obserwował mnie uważnie gdy mu odpowiedziałam:

-Użyłam swoich mocy, chcąc dać im wieczny odpoczynek.

William chwycił mnie za rękę, a ja spojrzałam na niego smutno. Skierowaliśmy oczy w stronę białego domu Liz i ruszyliśmy do środka.

Zadzwoniliśmy dzwonkiem, ale nie było żadnej odpowiedzi. Po wykonaniu tej czynność jeszcze trzy razy zdenerwowałam się i wyciągnęłam klucze do domu Beth z pod doniczki z kwiatem. Z wahaniem otworzyłam drzwi. To, co za nimi zobaczyłam zmroziło mi krew w żyłach. Czysty i zadbany jak dotąd salon państwa Blue, teraz był pełen śmieci. Wszystkie meble były poobalane. Stolik leżał do góry nogami. Ale najgorsze z tego wszystkiego było to, iż na ścianach była rozmazana czerwona maź. Tak.. Wszystko było we krwi. Nawet nie zauważyłam, że Will pchnął mnie lekko, abym weszła dalej . Zrobiłam krok do przodu. Nagle w rogu pokoju dostrzegłam Elizabeth. Miała podarte ubranie i potargane włosy. Jej oczy były czarne, a uśmiech dziki. Podbiegłam do niej i zatrzymałam się dwa kroki przed nią.

-Dlaczego ty?- szepnęłam.

Spojrzała na mnie i uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

-On chce ciebie!- powiedziała chrapliwym głosem.

-Kto?

-On!- krzyknęła wstając- Mam cię zabić. Jeśli nie ja to zrobi to on.- szczerzyła do mnie zęby i mierzyła wzrokiem.

Mimo woli cofnęłam się kilka kroków w tył. Patrzyłam z przerażeniem na osobę przede mną.

-Kim jest twój stwórca?- zapytał Will i w kilku susach stanął obok mnie.

-Nieważne kim jest.-warknęła Liz, nie odrywając ode mnie oczu- Ale zniszczy tego potwora!- krzyknęła, pokazując na mnie palcem.

Mimo iż wiedziałam, że jest opętana- zabolało.

-Kim jest twój stwórca? - powtórzył pytanie Will, kładąc nacisk na ostatnie słowa. Jego twarz była spokojna, głos bezbarwny, ale oczy płonęły.

Kolejne rzeczy wydarzyły się bardzo szybko. Beth rzuciła się gwałtownie na mnie, ale Will skoczył ku niej odpychając mnie na bok. Upadłam. Podniosłam szybko głowę i rozejrzałam się za nimi. Znajdowali się dwa metry ode mnie. Chłopak leżał na ziemi, a dziewczyna przyciskała do niego usta, szarpiąc się z nim. Moje oczy, otworzyły się szeroko. Nieeeee! Pomyślałam i krzyknęłam głośno w tym samym momencie. Liz skierowała swoją głowę w moją stronę. Will korzystając z okazji wepchnął jej rękę w ciało. Rozdzierający krzyk wydarł się z gardła dziewczyny. Po kolejnej sekundzie już leżała na ziemi, a jej serce spadło razem z ręką Willa na podłogę. Poderwałam się z podłogi i rzuciłam się w kierunku chłopka. Nie! Nie! Nie! Nie! Spojrzałam w dół i... nogi się pode mną ugięły. Wokół ust widniała krew, oczy były szeroko otwarte, ale wygasłe. Straciły swój ciepły kolor. Nie chciałam ale zrozumiałam od razu. Umarł...
_______________________________________________________________________________________________

* Avril Lavigne- Slipped away

Z góry przepraszam za ten rozdział. Wiem , że jest strasznie krótki , ale obiecuję, że druga część będzie  lepsza i dłuższa. Czytając to po raz setny myślę, że po prostu nie umiem pisać.